Вось і сьвята прайшло, бы стушылі сьвятло,
І мы ўсе разыйшліся, нібыта цяпло
Ад віна па ўсім целе, па шэрай начы,
У кішэнях пустых ад кватэры ключы
Адшукаўшы, нібыта ўключыўшы сьвятло
На праспэкце ў дажджлівай, як восень, начы,
Каб вярнуцца дамоў, як вярнуцца з вайны
У кватэру, дзе толькі ёсьць сьцены адны
І вада, што на кухні ўсё з крана цячэ
І нічога яшчэ, і нічога яшчэ
Ты ў жыцьці не зрабіў, каб пайсьці на спачын
Ад прапітых сяброў, ад сьцярвозных жанчын
І таму будзеш піць ты з-пад крана ваду,
Быццам вечнасьці кроў, быццам восень-бяду,
Ад якой анікому нідзе не ўцячы
Па праспэкце ў дажджлівай халоднай начы,
Бо ўжо сьвята прайшло, бы стушылі сьвятло,
Дзе яго аніколі і так не было.
|
|
